നാം കണ്ടുമുട്ടുന്ന നിമിഷഗലെല്ലാം വസന്തമായിരുന്നു.വസന്തം നിറഞ്ഞു നില്‍കുന്ന ആ പൂന്തോട്ടത്തിനു നടുവച്ചു നീ ചോതിച്ചു, നിന്റെ മിഴികളില്‍ നജ്ന്‍ ചുംബനം നല്‍കട്ടെ?നജ്ന്‍ നിന്റെ മിസികളിലെക്ക് നോക്കി.അവിടെ പകപ്പോ കല്ലതരമോ കനുവനയില്ല.പക്ഷെ, അന്നെനിക്ക് ഉത്തരം നല്‍കാനായില്ല.
പലപ്പോഴും കണ്ടുമുട്ടുമ്പോള്‍ സംസാരിക്കാന്‍ നമ്മുക്ക് വിഷയഗലോന്നും ഉണ്ടായില്ല. ദൈവം നമ്മുക്കായി നല്‍കിയ സ്വര്‍ഗീയ നിമിഷഗലയിരുന്നു ഓരോ കണ്ടുമുട്ടലുകളും. ഹൃദയത്തില്‍ നിന്നും ഹൃധയതിലെക്കും കണ്ണുകളില്‍ നിന്നും കണ്ണുകളിലേക്കും സ്നേഹം പ്രവഹിച്ച നിമിഷഗല്‍. എന്തിനായിരുന്നു നമ്മുടെ കണ്ടുമുട്ടലുകള്‍? പരസ്പരം യാത്ര പറഞ്ഞു പിരിയലുകലോക്കെയും ഇനിയിരു കണ്ടുമുട്ടലുണ്ടാകുമോ എന്ന് നിസ്ച്ചയമില്ലതെയയിരുന്നില്ലേ.
അന്നും നാം നടക്കനിരഗി.ആ പൂന്തോട്ടത്തിനു നടുവിളിരിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നി നജ്ന്‍ രാജകുമാരിയനെന്നു. നാം പരസ്പരം അറിയാതെയും അറിഞ്ഞും മിഴ്ചിമ്മത്തെ നോക്കിയിരുന്നത് ഓര്‍മയുണ്ടോ? അന്ന് അഗനെയിരിക്കെ തോലിലെക്കെന്നെ ചായ്ച്ചു കിടത്തി എന്റെ വലതു കൈല്‍ മേല്ലെയമാര്‍ത്തി നീ ചോതിച്ചു, നിന്റെ പിന്‍കഴുത്തില്‍ ചുംബിക്കട്ടെ? അന്നും എനിക്കുതരമുണ്ടയില്ല. പക്ഷെ അന്ന് നാം തിരിച്ചു നടക്കെ നീ നിന്റെ വലതുകൈ കൊണ്ടെന്നെ ചെര്തുപിടുചിരുന്നു. മറ്റൊന്നും ഉരിയടതെയാണ് നാം അന്നന് നടന്നുതീര്തത്.
എന്തിനാണ് നാം ഓരോ വട്ടവും പിരിഞ്ഞത്? പക്ഷെ, ഒന്നുറപ്പായിരുന്നു ഓരോ തവണ പിരിയുമ്പോഴും പരസ്പരം ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു പിരിയതിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന്.നീ ഒരിക്കല്‍പോലും പറഞ്ഞിട്ടില്ല എന്നോടൊന്നും, ഞാന്‍ തിരിച്ചും. പക്ഷെ നാം പരസ്പരം അറിഞ്ഞിരുന്നു.
നീ എന്റെ മനസിലെ നന്മമരം ആയിരുന്നു. എന്റെ സ്വന്തമല്ലാത്ത എന്റെ തണല്‍മരം. തലചായ്ച് എന്നും ഇരിക്കാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ട,സ്നേഹിച്ച, ഞാന്‍ ആദ്യമായി പെയ്തിരഗിയ നന്മമരം.
നജ്ഞാരിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു ആ യാത്രക്കിടയില്‍ ഉറഗിയെന്നു കരുതി നിയെന്റെ നെറുകയില്‍ തലോടിയത്, പിന്നെ കവിളത് നിന്റെ കൈ ചീര്തുവച് ധീഖനിസ്വാസം അയച്ചത്.അന്നൊന്നും വിറക്കാത്ത നിന്റെ കൈ എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇടയ്ക്ക് വിറച്ചത് എന്ന് നീ തിരിച്ചരിഞ്ഞുവോ?കള്ളത്തരം നിറഞ്ഞ മനസുകൊണ്ട് നീ എന്നെ ചീതിപിടിച്ചപ്പോഴോക്കെയും നിന്റെ കൈയും മനസും വിരച്ചതും നാം അറിഞ്ഞു.
ഭ്രാന്തമായ ഒരവേസംയിരുന്നു നമ്മുക്ക് മഴ. ആര്‍ത്തലച്ചു പെയ്യുന്ന മഴയത് നാം നനഞ്ജിട്ടില്ലേ, സ്വപ്നം കണ്ടിട്ടില്ലേ? അന്നത്തെ മഴാ, ആ മഴാ നമ്മുക്കിടയില്‍ ആ അനുഭവം നമ്മുകിനി ലഭിക്കില്ല. ഒരു കുടകീഴില്‍ നാം, ഇടയ്ക്ക് ചടല്‍മഴാ നമ്മിലേക്ക് ചിന്നിചിതരിച്ചുകൊന്ദ് സന്ധ്യയുടെ തെമ്മടിക്കട്ടു നമ്മുക്ക് പ്രദക്ഷിണം വച്ച്. ഇടയ്ക്ക് മഴ മണ്ണിലേക്ക് ആവെസത്തോടെ പെയ്തിരഗി. എന്നിട്ടും നാം പരസ്പരം പുഅര്‍ന്നു നിന്നില്ല, അതഗ്രഹിചിട്ടുപോലും. ആ മഴ തീരതിരിക്കാനും. അതിനു ആ തൃസന്ധ്യ സാക്ഷി.
എന്തുകൊണ്ട് നമ്മുക്കിടയില്‍ എഗനോക്കെ തോന്നി എന്ന്നാം ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഉത്തരം കിട്ടിയിട്ടും പറഞ്ഞു,വെറുതെ.. വെറുതെ തോന്നി അന്നേരം. നമ്മുകിടയില്‍ പോല്ലതരഗല്‍ സ്വയം തീര്‍ത്ത നിമിഷഗല്‍. നീ ചിതിച്ചതിനോന്നും ഞാന്‍ ഉത്തരം തന്നിട്ടില്ല, ഞാനും.
നാളുകലെത്ര കഴിഞ്ഞു. നീ മരിപ്പോയിക്കാനും.മാരന്‍ നിനക്കെന്നും എളുപ്പമായിരുന്നു. ഋതു ഭേതഗല്‍ എത്ര മാരിമാരിഞ്ഞാലും സത്യം സത്യമാല്ലതകില്ലല്ലോ. ഒരിക്കലെങ്കിലും ആരെങ്കിലുമൊരാള്‍ തുറന്നു പറയണ്ടേ.
നാം നടന്ന വഴികള്‍, നിന്റെയും എന്റെയും ചോധ്യഗല്‍, നമ്മുടെ നുണകള്‍ എല്ലാം അഗനെല്ലാം നമ്മുക്ക് പ്രിയപ്പെടതയിരുന്നില്ലേ. നിയിയ്ഹു വായിച്ചു തീരുമ്പോഴേക്കും എന്റെ ചിത കതിയമാര്‍ന്നിട്ടുണ്ടാകും. നോക്ക്, പോയി നോക്ക്. തീര്‍ന്നോ മാഷെ?.. തീര്‍ന്നു അല്ലലെ. ഇനി നജനൊരു സത്യം പറയട്ടെ, നീ ചോതിചില്ലേ എന്നെ ച്ചുംബിക്കട്ടെയെന്നു, നമ്മുകിടയില്‍ എന്താണെന്നൊക്കെ? സ്നേഹമായിരുന്നു, ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു നിന്റെ ച്ചുംബനഗള്‍ക്ക്, തലോടലുകള്‍ക്ക്. ഒരുപക്ഷെ അന്ന് ഞാന്‍ അതിനൊക്കെ ഉത്തരം പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ നമ്മുടെ കഥ മറ്റൊന്നാകുമായിരുന്നു. രുതുബെതഗല്‍ക്കനുസരിച് മരത്തെ നമ്മുടെയ സ്നേഹം സ്ഥായിയായി ഈ നിമിഷം വരെ, അല്ല ഇനിയും നിലനില്‍ക്കുന്നത് നാം പണ്ട് അഗനോക്കെ ആയിരുന്നത് കൊണ്ടല്ലേ. ത്യാഗത്തിന്റെ വഴിയിലൂടെയെ സ്നേഹത്തിനു സന്ച്ചരമുല്ല്.
ഒന്നുകൂടി പറയട്ടെ, നീ അഴുതില്ലേ എനിക്കുവേണ്ടി, എന്നെ പറ്റി.. ഇനിയെങ്കിലും. ഈ കുറിപ്പ് നിനക്കായി മാത്രം എഴിതിയതാണ്. പുറത്ത് മഴ പെയ്യുന്നില്ലേ ? അന്നത്തെ ആ മഴ. അതൊന്നുകൂടെ നമ്മുക്കൊന്നായി നനയാം?
നിന്റെ സ്വന്തം
മയില്‍‌പീലി.
